Eva van der Veeken droomt van een jeugdzorg waarin passie en professionaliteit hand in hand gaan. Waar jeugdzorgprofessionals zich gezien, gesteund en gewaardeerd voelen. Waar niet het systeem centraal staat, maar de mensen die elke dag hun schouders eronder zetten.
“Ik wil dat de energie en toewijding van jeugdzorgprofessionals niet verloren gaan in bureaucratie en frustratie,” zegt Eva. “Want als hun vuur dooft, verliezen we veel meer dan alleen een professional. Dan verliezen we hoop, impact en verandering.”
Ze weet het zeker: deze mensen zijn onze hoop, en hun vuur moet blijven branden.
Luisteren naar verhalen die ertoe doen.
In haar werk bij Swung spreekt Eva veel jeugdzorgprofessionals. Hun verhalen raken haar diep. Ze vertellen over hun passie, maar ook over hun worstelingen. Aswintha, die zich met hart en ziel inzet voor kinderen, maar steeds tegen muren aanloopt. Marcel, die bang is dat hij als ‘lastpost’ wordt gezien omdat hij altijd opkomt voor het belang van het kind. Ursula, die zich leeggezogen voelt als ze niet haar eigen pad mag volgen. Imke, die soms twijfelt of ze in de jeugdzorg wil blijven, omdat ze te vaak ziet hoe kinderen tekort worden gedaan. Bob, die zich niet meer herinnert wanneer hij voor het laatst trots was op zijn werk.
Eva luistert. En steeds opnieuw beseft ze: dit zijn geen incidenten. Dit is een patroon. Maar wat haar het meest raakt? Ondanks alles, blijven ze doorgaan.
Hoe dan wel? Vuurtjes aanwakkeren in plaats van doven.
Eva is ervan overtuigd: als we willen dat de jeugdzorg verandert, moeten we het vuur bij deze professionals brandend houden. Want als zij hun passie verliezen, verliezen we de kern van wat jeugdzorg zou moeten zijn.
Daarom richt ze zich op twee dingen: Focus op wat wél goed gaat. In plaats van alleen te praten over problemen, moeten we de verhalen vertellen van waar het goed gaat. Waar professionals slagen, waar kinderen floreren, waar gezinnen samen een nieuwe weg inslaan. En ontdek wat je energie geeft. In de jeugdzorg en al tijdens de opleiding Social Work moeten we praten over wat iemands vuur aanwakkert – en wat het juist dooft. Alleen zo kunnen we zorgen dat mensen blijven doen waar ze goed in zijn.
Een toekomst vol vuur.
Eva’s droom? Dat professionals zoals Marcel, Imke en Ursula elke dag hun werk kunnen doen met passie, zonder gehinderd te worden door een log systeem. Ze schetst een toekomstbeeld: Marcel focust zich alleen nog op zinnige zaken en is een rolmodel voor jongere collega’s. Imke rijdt naar haar werk met zin in de dag, omringd door collega’s die net zo bevlogen zijn als zij. Aswintha stapt vol vertrouwen de rechtbank binnen, wetend dat het vandaag om het belang van het kind draait. Ursula bezoekt een gezin waar zorgzaamheid en betrokkenheid vanzelfsprekend zijn – zónder wachtlijsten. Bob is 82 en leest in zijn stoel dat de opleiding Social Work niet meer nodig is, omdat mensen hebben geleerd liefdevolle ouders te zijn.
“Mijn droom is dat hun vuur nooit dooft. Daarom stel ik vandaag deze vraag: ‘Hoe kunnen we meer vuurtjes aansteken in de jeugdzorg?’”
Dit is het vraagstuk waar Eva zich mee bezighoudt binnen het Veranderaarsprogramma. Samen met een groep jeugdprofessionals, die elk werken aan hun eigen casus, zoekt zij naar oplossingen die écht verschil maken.
Doe mee: laten we samen het vuur verspreiden!
Wil je weten hoe Eva deze verandering in gang zet? Op donderdag 26 juni deelt ze haar inzichten en acties tijdens een follow-up-bijeenkomst.
Kom langs, luister mee en denk mee. Want verandering begint bij doen.
Doe jij mee?
Relevante artikelen.
Cases, nieuws, events & podcasts!
