Aswintha Krens droomt van een jeugdzorg waarin kinderen niet langer genegeerd worden. Een wereld waarin hun stem evenveel waard is als die van volwassenen. Waar beslissingen niet over hun hoofden heen worden genomen, maar mét hen.
“Ik weet hoe het voelt om niet gehoord te worden,” zegt ze. “Als kind schreeuwde ik om hulp, maar niemand luisterde. Ik was ‘gewoon een lastige puber’. Dat gevoel van machteloosheid gun ik geen enkel kind.” Nu, twintig jaar later, is Aswintha jeugdbeschermer. Om ervoor te zorgen dat kinderen zoals zij wél een stem hebben.
Een jeugd zonder stem.
Aswintha groeide op in een huis vol geweld. Haar vader was fysiek, mentaal en seksueel gewelddadig. Ze werd geschopt terwijl ze op de grond lag, aan haar haren door de lucht gegooid. “Ik begon elke dag met dezelfde vragen: ‘Wat staat mij vandaag te wachten? Hoe kan ik hem zo veel mogelijk vermijden?’”
Ondanks haar zichtbare blauwe plekken en kneuzingen geloofde niemand haar. Haar moeder keek weg. Haar omgeving ook. Want haar vader was ‘zo’n leuke man’. Pas toen hij haar midden op straat sloeg, begonnen mensen te twijfelen. Maar toen was het al te laat. Dat nooit meer, besloot Aswintha.
Voor de kinderen die niet gehoord worden.
Nu zet ze zich in voor kinderen die, net als zij, niet serieus worden genomen. Maar ze merkt hoe moeilijk het nog steeds is om hun stem te laten doorklinken. “In de rechtbank wordt vaak gedacht: een kind moet contact hebben met beide ouders, want dat is goed voor hun ontwikkeling,” zegt ze. “Maar wat als dat kind mishandeld is? Wat als hij of zij doodsbang is? Is contact dan écht in hun belang – of alleen in het belang van de ouder?”
Ze zag hoe opgelegde afspraken kinderen diep in de problemen brachten: Een jongen schreef briefjes waarin hij aangaf niet meer te willen leven. Zijn traumabehandeling stagneerde, omdat hij verplicht contact moest hebben met zijn vader. Een meisje raakte in paniek als ze een auto zag die op die van haar vader leek. Bang dat hij haar zou vinden.
Kinderen bouwden enorme spanning op, omdat ze gedwongen werden tot iets wat ze niet wilden – alleen omdat ‘het zo hoort’.
“En dan vraag ik me af: waar is hún recht? Wie luistert er écht naar hen?”
Tijdens de bijeenkomst ‘Alles is mogelijk’ stelde Aswintha een krachtige vraag aan andere impactmakers: ‘Hoe zorg ik ervoor dat de stem van kinderen écht gehoord wordt?’
Samen kwamen ze tot een belangrijke conclusie: luisteren is één ding, maar het moet ook iets veranderen. Daarom gaat Aswintha zich richten op twee dingen: Kinderen laten voelen dat hun stem ertoe doet. Hen helpen zich uit te spreken, zodat ze zich wél gehoord voelen. Professionals bewust maken. In gesprek met rechters, advocaten en instanties om duidelijk te maken dat contactherstel niet altijd in het belang van het kind is.
Dit is het vraagstuk waar Aswintha zich mee bezighoudt binnen het Veranderaarsprogramma. Samen met een groep jeugdprofessionals, die elk werken aan hun eigen casus, zoekt zij naar oplossingen die écht verschil maken.
Een jeugdzorg die wél luistert!
Aswintha’s droom is een jeugdzorg waarin kinderen serieus worden genomen. Waar hun stem niet ondergeschikt is aan regels en protocollen, maar de basis vormt van elke beslissing. “Het recht van het kind betekent dat we niet alleen luisteren, maar ook handelen.”
Op donderdag 26 juni deelt ze haar inzichten en de stappen die ze onderneemt om de stem van kinderen luider te maken. Wil jij helpen om dit geluid te versterken? Kom luisteren, denk mee en draag bij aan een jeugdzorg die wél luistert.
Want pas als we écht luisteren, kan de jeugdzorg veranderen.
Relevante artikelen.
Cases, nieuws, events & podcasts!
